Vanwege een groepsproces en technische problemen met het internet aan boord missen de blogjes van afgelopen paar weken. Dit blogje geeft in vogelvlucht weer wat er sinds de vrije tijd in Bermuda is gebeurd. Inmiddels zijn we al vertrokken van de Azoren en op weg naar IJmuiden, Nederland. De reis zit er bijna op.
Terug naar Bermuda, het is alweer een paar weken geleden en ondertussen hebben we al heel veel (>2000) zeemijl afgelegd. Op Bermuda hadden we een PO plaatsbepaling zonder GPS. Dat hield in dat je met behulp van de zon je positie ging bepalen. Je maakte hiervoor een zonnewijzer en berekende de invalshoek van de zon. Daarnaast hield je bij wanneer de zon het hoogst aan de hemel stond. Aan de hand van deze gegevens kon je met wat wiskunde de positie bepalen. Ik zat er uiteindelijk 1° 26’ N en 0° 55’ W naast de echte positie (volgens de GPS). Dit is ongeveer 86 zeemijl naar het noorden en 55 zeemijl naar het westen. Dus nog steeds best wel een grote afwijking.
Voor de grote oversteek heb ik nog boodschappen gedaan. Dat is natuurlijk een heel ander verhaal dan thuis. Voor 50 man 2 weken aan eten inslaan is natuurlijk niet niks.
Daarna hadden we nog een schooldag. We zijn nog even naar een basisschool gegaan, daar is door een aantal leerlingen een presentatie gegeven. De volgende ochtend vertrokken we, op naar de Azoren.
Nog iets dat zomaar kan gebeuren aan boord: een wasstop. Doordat het schip teveel beweegt kan je tijdelijk niet wassen. De wasmachines kunnen dan namelijk te snel stukgaan. Dit had ertoe geleid dat ik uiteindelijk drie weken niet heb kunnen wassen. Een keertje kon ik wel wat ondergoed meewassen, maar daar hield het dan ook wel bij op. Ik kon wel anderhalve trommel vullen met ongeveer alles dat ik meehad. Het zou best kunnen dat we tot de aankomst in Nederland niet meer kunnen wassen en misschien ook niet meer douchen. Hopelijk niet…
We naderen de Azoren en dat betekent dat de er weer een scheepsovername zou plaatsvinden. Ik had gesolliciteerd voor kapitein. In de ochtend van 25 maart werden de drie kapitein-sollicitanten als eerste naar de stuurhut geroepen. Na wat vragen over waarom we zelf vonden dat we geschikt waren, vroegen ze aan ons wie het zou moeten worden. Na het noemen van elkaars kwaliteiten en valkuilen waren we klaar. Met de lunch werden we allemaal naar de eetzaal geroepen. Doorweekt van de regen kwam ik net van de wacht. Het moment was daar, de functies waren bekend. Sam begon onder aan de ladder en ging zo naar de hogere functies. Eerst de bootsmannen, de spanning nam al toe, dan de stuurmannen en als laatste de kapitein. Het was spannend, ik en de andere kandidaat keken elkaar gespannen aan. De zenuwen gierden door mijn lijf. Het nautisch team bestond uit alleen maar vrouwen. ‘En om het hormonaal toch een beetje in orde te houden, hebben wij toch besloten om voor een mannelijke kapitein te gaan, Thomas’, zei Sam. Ik kon wel een gat in de lucht springen. De rest van de dag heb ik besteed aan de voorbereidingen zoals het maken van een wachtschema, de koers en wat nuttige informatie. Om 17:00 uur riep ik iedereen naar de salon en ‘de scheepsovername is begonnen!’.
De wachten gingen in. Het verliep allemaal rustig tot ik net wilde gaan eten. We hebben de elf knopen nog aangetikt, maar niet voor lang, want de wind draaide sterk. Opeens was de wind 180 graden gedraaid en we voeren bijna recht naar het zuiden. Terwijl we bezig waren met de rafok weg te trekken, maakte het schip een klap en het licht viel uit. Er bleek wat losgeschoten te zijn, maar gelukkig hadden we snel weer stroom. Daarna zijn we gaan gijpen. Het waaide flink en dat maakte het allemaal nog moeilijker dan gehoopt. Het ging ook allemaal veel sneller dan verwacht. Ik wist op een gegeven moment ook niet meer wie waar stonden en wat er moest gebeuren. Er brak ook nog eens schoot van een stagzeil en dus moest dat zeil supersnel omlaag. Ondanks wat hulp van Sam ben ik best tevreden met mijn eerste gijp. Het is gelukt. Ik ging slapen, maar na een uur werd ik weer gehaald, want de wind ging eruit. Het zeil was weg en de motor aan, dus we konden verder varen. De rest van de nacht heb ik door kunnen slapen. Ik heb nog een aantal keer deze dagen geprobeerd te zeilen, maar het ging niet. Na een paar uur werd de motor opeens uitgezet. Ik ging kijken en het bleek dat er een probleem was met de sensor voor het koelwaterniveau. Dat was namelijk gewoon in orde, maar toch gaf de sensor een alarm. Dit gebeurde later nog een paar keer.
Er waren dolfijnen gespot rond het schip. Het was donker, maar door de lichtgevende algen leek waren de dolfijnen prachtig. Ze schoten door het water met lichtgevende sporen achter zich. Dit was een van de mooiste dingen die we deze oversteek gezien hebben. Puur genieten, ervaren en beleven. Het is niet vast te leggen of te omschrijven.
De volgende ochtend bij het elfuurtje heb ik nog wat mededelingen gedaan. Zo moesten er nog trossen uit het visruim gehaald worden, hadden we nog 80 zeemijl tot de Azoren en moest het één en ander geteld worden voor de filmavond. De rest van de dag verliep rustig. Er was geen wind. Na het eten was ik maar gelijk gaan slapen, want om 01:30 uur, moest ik alweer opstaan. De klok ging nog een uur vooruit. We waren bijna aangekomen en hoefden alleen nog maar het puntje van het eiland om. We konden pas om 07:00 uur de haven in. We zijn naar het noorden gevaren en hebben ons nog een uur of vier laten afdrijven naar het zuiden. In die tijd ben ik weer gaan slapen en om 06:00 uur werd ik weer gewekt. De voorbereidingen voor de aankomst moesten gebeuren. Ik liet de trossen uitleggen en de stootkussens klaarleggen. Tegen 07:00 uur lag het allemaal klaar en ik heb tot de ingang van de haven het schip gestuurd. Na het ontbijt heb ik nog even iedereen bedankt en was de scheepsovername voorbij.
Het was super leuk, gaaf en leerzaam om te doen!
We zijn aangekomen op de Azoren en in de middag hadden we vrije tijd.
Verder waren de dagen op de Azoren vooral school. Ook hebben we weer een mooie kadeschildering achtergelaten en zijn we gaan fietsen. We hebben nog een Pools schip bezocht met een vergelijkbaar project. Dat fietsen was een hele ervaring. Het regende (natuurlijk). De bedoeling was een rondje van zo’n 45 kilometer, maar na een kilometer of tien zijn we doorweekt maar weer omgekeerd en naar een punt boven op een klif gegaan. Naar boven fietsen was even zwaar, maar omlaag was puur genieten. Een uur klimmen stond gelijk aan vijf minuten dalen. Zo blijkt dat onze conditie toch niet zo veel meer is. We hebben daarna in het café nog een warme chocomelk gedronken en in de middag konden we weer aan school.
Het weer verslechterde en we werden steeds tegen de kade aan geduwd. Sam had besloten om maar midden in de haven te gaan ankeren. We hadden zelfs beide ankers nodig om te blijven liggen. We konden niet weg, want we moesten nog diesel bunkeren. In de loop van 2 april vetrokken we dan echt. Op naar Nederland!
De verwachte solobivak werd vanwege het weer een ‘O nee, toch nietje’.
In de keuken is ook een hoop gebeurd, dat lees je volgende week. Dat wordt dan ook gelijk het laatste berichtje vanaf boord. Met nu nog 13 dagen, zit de reis er echt bijna op.
