De dag erna hebben we gesurft en lekker ontspannen. Ook zijn we verhuist van camping, want die is iets dichter bij de bus en dus minder ver lopen. Ook hoeven we dan niet midden in de nacht het riviertje over te steken. Het uitzicht op de zee was prachtig met de zonsondergang. Ik heb er ook een kokosnoot opengebroken tegen een steen, maar toen ik die eindelijk open had, kwam ik erachter dat hij niet rijp was. Zonde van de moeite, maar ik weet nu wel dat ik met een steen een kokosnoot kan openbreken. In de avond aten we rijst met bonen en mais. Ik ben redelijk vroeg gaan slapen, want ik moest weer vroeg op. Om half zes stonden we al bij de bushalte en na drie kwartier wachten kwam de bus dan eindelijk. Eerst weer anderhalf uur naar Sona, dan Santiago en nog David, daar weer overstappen op een bus naar Almirante om daar de watertaxi naar Bocas del Toro te nemen. Onderweg naar Almirante kwamen we tot stilstand omdat er een vrachtwagen van de weg was geraakt en deze de hele weg blokkeerde. We hebben even staan kijken en na een tijdje kon hij toch loskomen. We konden met een half uur vertraging onze weg weer vervolgen. In Bocas del Toro hebben we boodschappen gedaan voor pannenkoeken. Daarna moesten we nog bij onze slaapplek komen. Er reden geen bussen meer, dus moesten we zoeken naar een taxi. Uiteindelijk konden we allemaal voor 8 dollar in één taxi naar The Plastic Bottle Village gebracht worden. 
Dit is een kasteel gemaakt van plastic flessen. De eigenaar is er twee jaar geleden mee begonnen en heeft er 40 duizend flessen voor gebruikt. Het is een erg bijzondere slaapplek en met deze warmte ook nog eens lekker koel. Hij heeft ons verteld over het probleem en ik heb er nieuwe inzichten door gekregen. Een polyester T-shirt is gemaakt van plastic vezels en bij het wassen komen die in het water terecht. Verder heeft hij nog zijn ideeën over hoe we het probleem kunnen oplossen gedeeld. Hij denkt dat het goed is om plaatjes op wegwerpflessen te plakken, net zoals op sigaretten zitten, zodat elke keer als je een fles koopt, je nadenkt over je keuze. (www.plasticbottlevillage-theline.com) 
Na het gesprek hebben we nog een uur gewacht voordat de bus eindelijk eens kwam. De bussen rijden gewoon wanneer ze er zijn en je houdt ze aan. Er zijn niet echt bushaltes. We werden dus gewoon voor de deur opgehaald. In het stadje hebben we vooral veel rondgelopen, we zijn nog naar een hostel gegaan waar ook andere groepjes zaten. We hebben geluncht in het park. Het was, zoals gebruikelijk, wit casinobrood, dit maal met heel veel mayo, sla en tomaat. In de avond zijn we uit eten gegaan met de groep. Het was erg lekker en als toetje wilden we cheesecake, maar er waren nog maar twee stukjes. Wij zijn door de hele stad gaan zoeken naar een plek waar ze nog cheesecake hadden. Uiteindelijk kwamen we uit bij het hostel Selina, waar we eerder ook al zaten. Daar hadden ze nog genoeg cheesecake voor iedereen. Lekker, maar machtig. We wilde nog een keer echt uitgaan, maar dat was ook nu weer een flop. We konden niets leuks vinden en dus maar weer een taxi zoeken die ons terug kon brengen. Nu mochten we niet meer in één taxi en na heel lang een beetje daar staan met twee taxi’s die ons wel mee wilde brengen – wij mogen als groep namelijk niet opsplitsen, maar van de politie mochten we niet in één taxi – zijn we uiteindelijk toch maar met twee taxi’s gegaan, een stuk duurder dan de eerste: 20 dollar in totaal. Er was ook telefooncontact tussen beide auto’s, zo zijn we toch veilig bij het kasteel aanbeland. Het was in ieder geval heel erg hilarisch.
De laatste dag alweer, zijn we gaan fietsen naar Bluff Beach. De heenweg ging eigenlijk prima, maar op de terugweg hadden we pech. Het was een mooie rit, een stuk over asfalt, een stuk over hard zand, maar ook stukken strand. Daar moest je gaan lopen met de fiets aan de hand. De golven waren vrij hoog en je moest oppassen niet meegesleurd te worden. Maar gelukkig: iedereen heeft het levend gered. Bij het restaurant hebben we gegeten en daarna nog wat gezwommen. Op de terugweg begon alles goed, maar na een tijdje kreeg een fiets een probleem. Het achterwiel zat vast. Na een trap, draaide het weer, totdat we op een gegeven moment helemaal tot stilstand kwamen. Bij een restaurantje heeft iemand ons geholpen. Hij heeft de fiets uit elkaar gehaald, maar kon het niet oplossen. Na nog wat trappen, heeft de fiets het volgehouden tot aan het verhuurpunt. We moesten voorzichtig fietsen, want een hobbel kon al problemen opleveren en de remmen werkte ook niet meer. Uiteindelijk hebben we de fiets gewoon ingeleverd zonder er een woord over te reppen. ’s Avonds nog wat drinken en nabespreken en de eigen reis zat erop.
Op het schip nog alle spullen uitpakken en uitkloppen. Daarna kon ik lekker gaan slapen in mijn hangmat totdat ik om vier uur wakker werd omdat het regende en mijn hele slaapzak doorweekt was.
Het was echt een super mooie week en Panama is echt een mooi land om doorheen te reizen.